Σύντομο Βιογραφικό(1980-)

O Τάσος Πρωτοψάλτου γεννήθηκε στη Βέροια τη χρονιά του 1980.Είναι αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Σκηνογραφίας της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας κατέχοντας την Κρατική Υποτροφία Α.R.D.S.U. του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. To έργο του περιλαμβάνει σκηνογραφία για θέατρο, χορό, όπερα και πειραματικές μορφές παραστασιακών τεχνών, εγκαταστάσεις, performances, video. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την Ομάδα Θεάτρου Απάνοιξη στη Βέροια, με την ομάδα Workhorse Productions στο Λονδίνο, το WSA Theatre του Λονδίνου, το Τeatro Studio της Φλωρεντίας, την Όπερα της Φλωρεντίας και τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας (ως εισηγητής σεμιναρίων Τέχνης και creative designer).To 1999 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 9η Biennale Nέων Καλλιτεχνών στη Ρώμη και το 2003 την Ελλάδα και την Ιταλία στη 10η Διεθνή Έκθεση Σκηνογραφίας «PQ 03» στην Πράγα στο τμήμα των νέων σκηνογράφων. Το 2002 επιμελήθηκε τον τομέα Performance/Θέατρο/Χορός στα πλαίσια του διεθνούς γεγονότος σύγχρονης Τέχνης “FREES(H)OUT!” στο Prato της Ιταλίας. Το ακαδημαϊκό έτος 2003/2004 επιμελήθηκε το ερευνητικό πρόγραμμα «Η Σκηνογραφία ως Δράση» στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας στα πλαίσια της διπλωματικής του διατριβής. Το 2007 συμμετείχε στην 1η Βiennale Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης. Τα διδακτικά και ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τομείς όπως η Οπτική Δραματουργία, Σκηνογραφία, Ενδυματολογία, Performance,Πειραματικές Μορφές Εικαστικών Τεχνών, Διαεπιστημονική Καλλιτεχνική Πρακτική. Έχει συνεργαστεί με πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Από το 2005 συνεργάζεται ως επισκέπτης καθηγητής με το Τμήμα Σκηνογραφίας της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Είναι υποψήφιος Διδάκτωρ Σκηνογραφίας και Εικαστικών Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ζεί και εργάζεται μεταξύ Φλωρεντίας και Βέροιας. Περισσότερα μπορείτε να δείτε στο αναλυτικό βιογραφικό.

Κριτικές αναλύσεις

CARLO BOZZO TO ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ-ΔΡΩΜΕΝΟ Παρουσίαση της Πτυχιακής Διατριβής του Τάσου Πρωτοψάλτου με τίτλο STAGELAND PROJECT 28 Φεβρουαρίου 2005 Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας
«Απαγορευμένες μεταφορές» οι οποίες αποδομούν τους «παλιούς εννοιολογικούς φραγμούς» εκφάνσεις όχι ακραίες ούτε ριζοσπαστικές, βίαιες, όχι κραυγή αλλά σιωπή. Αλλά ας συνεχίσουμε βαθμιδών. Η σιωπή δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να ειπωθεί, είναι κάτι το οποίο μπορεί μόνο να παραχωρηθεί, γιατί έχοντας δύναμη και αξία αυτόνομη δεν πρέπει να λειτουργεί ως μια απλή παύση του λόγου αλλά να αποτελεί καταφύγιο της υπέρβασης του ειρημένου. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε πιο λεπτομερείς ανακαλώντας τις σκέψεις του Wittgenstein. Aναφερόμαστε ειδικά στη διάσημη φράση με την οποία σε μια επιστολή του το 1919 προς τον Ludwig Von Ficker, σχολιάζει ο ίδιος το έργο του Τractatus logico-philosophicus:
Το έργο μου αποτελείται από δύο μέρη: από αυτό πού έχει λεχθεί και από αυτό που δεν έχει λεχθεί, ιδίως αυτό το δεύτερο μέρος είναι και το πιο σημαντικό.[…] Αυτό το μέρος αποτυπώνεται στο βιβλίο όταν σιωπώ. Αυτού του είδους η γνώση δεν δύναται να ειπωθεί παρά μόνο να φανερωθεί και έτσι να μεταδοθεί, εκφράζει αυτό που συνήθως το συμβατικό λεξιλόγιο απαγορεύει εκτοπίζοντας το στην εξορία του παράλογου. Αν και δίνει προβάδισμα σε ένα λεξιλόγιο στο οποίο κυριαρχεί το «ανείπωτο» ο Wittgenstein-oπως θα δούμε αντίστοιχα και στο Νietzsche και στις ανατολικές φιλοσοφίες-δεν ονομάζει την υπέρβαση αυτή σε σχέση με το ειρημένο ως το «πραγματικό κείμενο». «Προοίμιο μιας γραφής η οποία-σύμφωνα με το Foucault-δεν θα ήταν άλλο από το αρνητικό της ίδιας εικόνας,[…]η καταπιεσμένη παρουσία αυτού που η ίδια δεν μπορεί να εκφράσει» αλλά «υπονομεύει εσωτερικά όλα αυτά που εκφράζει».Ακόμη μια φορά, πράγματι δεν υπάρχει η πρόθεση να αντικατασταθεί ένας μονισμός(το ειρημένο) από έναν άλλο (το ανείπωτο) αλλά η προσπάθεια συνεργίας τους για την ανάδειξη ενός λεξιλογίου το οποίο μεριμνάει κυρίως να επικαλεί παρά να περιγράφει, με την σημασία που δίνεται στη λέξη όπως την ορίζει ο Ηeidegger με τη φράση Εreignen.
To Ereignis αποτελεί το λεξιλόγιο-δρώμενο που ταράζει την κανονικότητα και την προβλεψιμότητα της προκαθορισμένης τάξης του σύνηθες λεξιλογίου, για να προσφέρει νέες θεωρήσεις και όρους προς κοινή χρήση οι οποίοι, αποκομμένοι από το συμβατικό πλαίσιο, προκαλούν νέες ρήξεις και συνδέσεις νοήματος. Η ύπαρξη του Εreignis εξηγεί ο Ηeidegger οφείλεται ακριβώς σε αυτήν την προσφορά, στο να μπορεί να υφίσταται ως μία πηγή νέων δυνατοτήτων η οποία είναι σε θέση να ωθήσει τη διένεξη ενός νέου κινήματος ελεύθερου και απελευθερωτικού για το λεξιλόγιο και όχι ως ένα τελεσίδικο αποτέλεσμα.
Αυτές τις οδούς ακολούθησε ο Τάσος Πρωτοψάλτου στο δικό του «πεδίο του γεγονότος» και που στην πραγματικότητα χαρακτηρίζουν την παραστατική τέχνη: μία πράξη η οποία πραγματοποιεί διαδρομές χαραγμένες από προβληματισμούς οι οποίοι δεν μπορούν να περιοριστούν σε απαντήσεις αλλά παράγουν υποθέσεις που χαράζουν πορείες, δίνουν χώρο στις σκέψεις, ανοίγουν νέα περάσματα στο πιθανό, εξηγούν αλλά και ταυτόχρονα διατηρούν την έκπληξη της έμπνευσής τους.

Ο Carlo Bozzo είναι σκηνογράφος και καθηγητής Σκηνογραφίας στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Απόσμασμα από κείμενο του Lorenzo Bruni από τον κατάλογο της έκθεσης Pensieri Constanti-Rotte Metropolitane05.

[…]Οι καλλιτέχνες της έκθεσης ανταποκρίνονται στον προβληματισμό της σχέσης του ατόμου με την κοινωνία και τη δυνατότητα παρέμβασης σε αυτή αναλύοντας την απρόσωπη μοναξιά του πολίτη και αντιδρώντας με αφετηρία τη δράση στο εσωτερικό του αστικού χώρου[…]Σκοπός των καλλιτεχνών δεν είναι ο ακριβής καθορισμός του χώρου που μπορεί να καταλάβει το υποκείμενο, αλλά το μέσο για να ενεργοποιήσει έναν προβληματισμό και μια συσχέτιση με την κοινωνία της οποίας αποτελεί μέρος: οι καλλιτέχνες αυτοί δεν μας μιλούν για φυλακές-αποδράσεις αλλά για καταστάσεις του εγώ ως σωματική παρουσία από την οποία μπορούν να οριστούν σχέσεις[…]Ο Τάσος Πρωτοψάλτου χρησιμοποιεί τις μεθόδους της θεαματικής εμφάνισης και της σκηνοθετημένης παρουσίας για να αναπτύξει έναν στοχασμό για το παιχνίδι της ταυτότητας και της διαρκούς δόμησης της μέσα από στερεότυπα, ενδυματολογικούς κώδικες και συμπεριφορές. Σε ένα video του ο καλλιτέχνης παρουσιάζεται να «εκτίθεται» σε μια βιτρίνα μέσα στην πόλη. Αυτή η έκφανση των πολλών προσωπικοτήτων που θα μπορούσε να ενδυθεί ο καλλιτέχνης εξισορροπείται με μία in situ εγκατάσταση στο χώρο της γκαλερί SESV όπου ο καλλιτέχνης έχει καλύψει το πάτωμα με μία διαφανή μεμβράνη: αυτή είναι προορισμένη να φέρει τα ίχνη από το πέρασμα των ανθρώπων ορίζοντας έτσι έναν ακριβή σκηνογραφικό τόπο όπου η απόσταση μεταξύ θεατή και θεώμενου ακυρώνεται πλήρως.
O Lorenzo Bruni είναι κριτικός Τέχνης και επιμελητής.
Kείμενο από τον κατάλογο της έκθεσης Vigna Degli Artisti στο Μουσείο Leonardo Da Vinci.

Το video του Πρωτοψάλτου αποτελεί την καταγραφή μιας θεατρικής performance με τίτλο “…The thing about homes” δικής του σύλληψης, σκηνοθεσίας και σκηνογραφίας παρουσιασμένη στο Λονδίνο το 2001.Ο θεατρικός τόπος είναι η πίσω αυλή ενός λονδρέζικου σπιτιού από την οποία το κοινό παρακολουθεί μία διήγηση επαναλαμβανόμενη, αποσπασματική, μη γραμμική από επεισόδια σχετικά με το σπίτι, το κατοικείν, τη ζωή και τη φυγή από αυτό. Το κοινό έρχεται σε επαφή με την ποιητική του έργου μέσα από τη ρυθμική ενορχήστρωση διηγηματικών αποσπασμάτων τα οποία ξεδιπλώνονται σε πολλά επίπεδα: εικόνα, γραφή, ήχος. Ένα γραπτό κείμενο αναρτημένο από μερικά σχοινιά γίνεται αναγνώσιμο μέσω μικρών φακών ενώ σαν ηχητική επένδυση ακούγεται το ίδιο κείμενο μαγνητοφωνημένο. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα παιχνίδι εσωτερικού-εξωτερικού μέσω της αντιστροφής των ρόλων μεταξύ των εικόνων του εσωτερικού οι οποίες προβάλλονται στον εξωτερικό τοίχο και των πραγματικών παραθύρων του σπιτιού τα οποία φωτίζονται αποκαλύπτοντας επεισοδιακές δράσεις οικιακής ζωής. Αυτή η εναλλαγή μεταξύ πραγματικότητας και μύθου συμπληρώνεται από σύντομες δράσεις στο χώρο της αυλής από τους κατοίκους-performer.

Laura Vecere H Laura Vecere είναι ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια. Διδάσκει Σύγχρονη Τέχνη στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Στο έργο Personal Mytologies:The Dress Fiction o Τάσος Πρωτοψάλτου δημιουργεί μία fiction με πρωταγωνιστή τον ίδιο και την γκαρνταρόμπα του. Ο καλλιτέχνης “εκτίθεται” σε μία βιτρίνα μέσα στην πόλη δοκιμάζοντας μια καταιγιστική αλλαγή look και αναπτύσσοντας έτσι ένα στοχασμό πάνω στο παιχνίδι της ταυτότητας και της διαρκούς δόμησης της μέσα από στερεότυπα, ενδυματολογικούς κώδικες και συμπεριφορές. Ένας ύμνος στη στιλιστική φρενίτιδα του life style. .(…)To πεδίο δράσης του Πρωτοψάλτου φαντάζει ποικιλόμορφο και συνεχώς μεταβαλλόμενο. Από τη σκηνή ενός θεάτρου έως και μια ολόκληρη πόλη.”

Lorenzo Bruni Kριτικός Τέχνης –Επιμελητής