Βιογραφία

Ο Γιάννης Ταϊπλιάδης γεννήθηκε στη Βέροια όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε φωτογραφία. Τακτικό μέλος της Εταιρείας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου της ΟΥΝΕΣΚΟ. Από τα ιδρυτικά μέλη του Μακεδονικού Θεάτρου, προδρόμου του σημερινού ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Έγραψε έργα για μικρούς και μεγάλους και τα περισσότερα από αυτά παρουσιάστηκαν από ΔΗΠΕΘΕ, από θιάσους του ελεύθερου θεάτρου και πολλούς ερασιτεχνικούς πολιτιστικών συλλόγων. “Όνειρα μέσα στο δάσος” (παρουσιάστηκε απ’ το Μακεδονικό Θέατρο, το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και το Νέο Θέατρο του Τάσου Ράμση), “Ντίλης ο μεγαλοπρεπής” (Μακεδονικό Θέατρο, Καφεθέατρο Αρλεκίνος, ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας), “Περιπέτειες στην κοιλάδα” (Μακεδονικό Θέατρο), “Ένα ζευγάρι κόκκινες μπότες” (ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας), “Το άρωμα της γης”, “Ρετιρέ στον έβδομο”, Ή γοητεία του λευκού ρόδου”. Το έργο του “Και όμως, κάπως έτσι…” τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού στο διαγωνισμό του 1990. παρουσιάστηκε το 1992 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Πάνω Χαρίτογλου. Το 1993 μεταφράσθηκε στα Γερμανικά. Για τις διακρίσεις και τη συγγραφική του δραστηριότητα, τον Ιούλιο του 1991, κατόπιν αποφάσεως του Δημοτικού Συμβουλίου, ο συγγραφέας τιμήθηκε με το μετάλλιο της πόλης της Βέροιας. Τελευταίο του έργο: “Ο βάλτος είναι πάντα εκεί”. Παρουσιάσθηκε από το ΚΘΒΕ σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Τα έτη 1981-82-83 σε τρεις αποστολές στον Πόντο τις οποίες οργάνωσε η Εύξεινος Λέσχη, κατέγραψε κινηματογραφικά και φωτογραφικά σχεδόν όλη την περιοχή του Πόντου. Το 1983 συνελήφθη από την Τουρκική ασφάλεια για κατασκοπεία στην Ορντού (αρχαία Κοτύωρα). Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς ήταν τρία κινηματογραφικά δίωρα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν πάνω από 80 φορές με αθρόα συμμετοχή κοινού. Γλώσσες Μεταφράσεις ΤΟΥΡΚΙΚΑ Από την Τουρκική ΙΤΑΛΙΚΑ 1)Evin Kadinlari ΑΓΓΛΙΚΑ 2) Nihavent Longa Ο Γιάννης Ταϊπλιάδης έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο σε όγκο και αξία θεατρικό έργο, Θεωρείται σήμερα ο σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας που έχει να επιδείξει η Ημαθία και ένας από τους αξιολογότερους της χώρας μας. Η ευγένεια του λόγου του και η μεγάλη μαστοριά- στη δομή των έργων του προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση. Οι ήρωες του προβάλλουν ζωντανοί και αυθύπαρκτοι μέσα στο γραπτό κείμενο, γιατί έχει την ικανότητα να βρίσκει και να χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις άμεσες που προκαλούν και προωθούν τη δράση και προσδιορίζουν και επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του θεατρικού ήρωα, που τις εκφέρει. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σε θέματα που αντλεί από την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι η τέχνη είναι ζωή και όχι μια αφηρημένη ιδέα. Αν και αντλεί τα θέματα του άμεσα ή έμμεσα από τη σύγχρονη πραγματικότητα, δεν παγιδεύεται στην καταγραφή της. Δοκιμάζει να φωτίσει την πίσω όψη της, να εντοπίσει ης διάρκειες και να σταθεί στο καθολικό. Ο Γιάννης Ταϊπλιάδης έγραψε επίσης αξιόλογα θεατρικά έργα για παιδιά. Η αντίληψη του για το παιδικό θέατρο συμπορεύεται με τις γενικότερες ανησυχίες της εποχής, αφού όλο και περισσότεροι θίασοι, τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζουν τα παιδιά και τους νέους ως ένα κοινό με σοβαρές απαιτήσεις. Έγραψε για το έργο του Γιάννη Ταϊπλιάδη «Και όμως κάπως έτσι» η κριτικός κ Ηρώ Βακαλοπούλου ( ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 8 Φεβρουαρίου 1992 σελ 37) με τον τίτλο «Η διαλεκτική της μιζέριας» Την κρίση του νεοελληνικού έργου και του θεάτρου γενικότερο στην Ελλάδα έρχεται να ανατρέψει η παράσταση του έργου του Γιάννη Ταϊπλιάδη “Και όμως, κάπως έτσι…» που πέρσι απέσπασε το κρατικό βραβείο θεάτρου. Στο ..Υπερώο» του ΚΘΒΕ ο σκηνοθέτης Πάνος Χαρίτογλου με βοηθό τον Παύλο Παγανόπουλο υλοποίησαν το ρεαλιστικό όραμα και τη σύνθετη δημιουργία του Γιάννη Ταϊπλιάδη με τους καλύτερους όρους. Η φόρμα του σκληρού ρεαλισμού με τις αισθαντικές προεκταθείς που επεξεργάστηκε ο συγγραφέας, αξιοποιήθηκε σωστά. οι καταστάσεις και οι άνθρωποι του μύθου ψυχογραφήθηκαν και εκφράστηκαν στην εντέλεια, η οικειότητα των δραματικών κορυφώσεων δεν υπονόμευσε ούτε στιγμή τη θεατρική σύμβαση Η παράσταση ήταν ώριμη, άψογη, γεμάτη αρετές. Το θέμα του έργου αφ’ εαυτού του περιέχει το δράμα και την τραγωδία. Ένα καθυστερημένο παιδί δεκάξι χρόνων είναι μια δραματική ύπαρξη. Το περιβάλλον του παιδιού που αντιμετωπίζει αναγκαστικά το δράμα του είναι η τραγική κατάσταση. Ο συγγραφέας κρύβει το δραματικά γεγονός στα παρασκήνια και αναπτύσσει μόνο την κοινωνική συνθήκη που το αφορά Η συνθήκη στην προκειμένη περίπτωση, επικεντρώνεται στο πρόσωπο της μάνας του παιδιού και στην μακριά πορεία των μικρών και μεγάλων κοινωνικών και ανθρώπινων προκλήσεων που θα οδηγήσουν στην αυτοκτονία. Ίσως το γεγονός, σαν ιστορία, να είναι πραγματικό. Έχει συμβεί παρόμοια αυτοκτονία. πριν από αρκετά χρόνια στην ελληνική επαρχία. Κατά δεκάδες μάλιστα μετριούνται οι αυτοκτονίες αυτού του είδους που απασχολούν τυπικά τα ψιλά των Εφημερίδων ή κάποιο ρεπορτάζ. Ο Γιάννης Ταϊπλιάδης αναλύει το γεγονός με έξοχη διαλεκτική ικανότητα και γνώση των θεατρικών συμβάσεων μοναδική. Από την πρώτη σκηνή πετυχαίνει να διαγράψει, με ελάχιστες καίριες κινήσεις, την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση και όσα την υπονομεύουν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το νέο στοιχείο εισβάλλει μετά. Είναι η προκατάληψη της κοινής γνώμης για το άρρωστο παιδί και η υποκινούμενη από τον παπά απαίτηση της να απομακρυνθεί από το χωριό, γιατί σ’ αυτό οφείλονται όλα τα τυχαία δυσάρεστα συμβάντα. Νομίζουμε ότι οι δεισιδαιμονίες ανήκουν στον Μεσαίωνα. Λάθος μας, μας υπενθυμίζει ο Γιάννης Ταϊπλιάδης . Οι δεισιδαιμονίες κρύβονται μέσα μας και είναι σε θέση να εκδηλωθούν αφού και όταν μας βρουν χωρίς άμυνες λογικής και γνώσης . Στο παιχνίδι της σκηνικής σύγκρουσης θα ξεχωρίσουν οι προοδευτικοί από τους μη προοδευτικούς Εμφανίζεται το πρόσωπο της πολιτική, η αντοχή της ανθρώπινης αδυναμίας η αντιφατικότητα της ψυχικής πρόθεσης, η δύναμη του υλικού συμφέροντος. Όλα αυτά θα κάνουν κλοιό γύρω από την κουρασμένη μορφή της μάνας που σκληρά δίνει την τελευταία μάχη της. υπέρ του δικαιώματος να ασχοληθεί προσωπικά με το παιδί της μέσα στο σπίτι της. Η κοινωνική ανάλυση είναι πλήρης στη σκηνή του θεάτρου έχει μεταφερθεί ανθρωπολογικά η εικόνα Της κοινωνικής στάθμης μας, με τον πλέον γλαφυρό και αναπόδραστο τρόπο. Εδώ δεν χωράνε μεσοβέζικες θέσεις και αντιδράσεις. Απέναντι σε ένα ανάπηρα παιδί χρειάζεται ηρωισμός και στάση ζωής και φαίνεται καθαρά ότι μακριά από το εύκολο κέλυφος της κατά συνθήκη κοινωνικότητας μας. ελάχιστοι άνθρωποι τα διαθέτουν κι αυτοί είναι είτε ομοιοπαθείς. είτε προοδευτικά μυαλά. Δηλαδή οι ελάχιστοι. Χαρακτηριστικά επίμονη είναι η ανάλυση του συγγραφέα για την πατριαρχική δομή της κοινωνίας. Ο «κρετίνος» Κυριάκος του είναι απόρροια κοινωνικού θεσμού, ενώ σαν άνθρωπος γίνεται συμπαθητικός και αφελής. Άλλωστε όλοι οι ήρωες του έργου έχουν ζεστή και ανθρώπινη παρουσία, τη στιγμή που ο λόγος τους μεταφέρει τον κοινωνικό θεσμό και τη συγκρότηση μαζί του. Είχαμε χρόνια να απολαύσουμε τόσο γνήσιο και καλογραμμένο νεοελληνικά έργο. Μαέστρος της σκηνής ο συγγραφέας του. χειρίζεται με χιούμορ τις περιστάσεις της δράσης, και ο θεατής απολαμβάνει μια υπέροχα δημιουργική παράσταση, κι ένα θέμα, κοινωνικής ευθύνης απλωμένο σε όλο το φάσμα των κοινωνικών δομών εκφραστικές και καλαίσθητες ισορροπίες στο κοινωνικό πλαίσιο του θέματος. (…) (…) Το ΚΘΒΕ πρέπει να περηφανευτεί για την παράσταση αυτή και το κοινό της Θεσσαλονίκης να την παρακολουθήσει, γιατί εκτός από τις μεγάλες καλλιτεχνικές χάρες της διακρίνεται για την διαλεκτική υπεράσπιση και ευαισθητοποίηση της κοινωνικής ,και, ανθρωπολογικής συνείδησης Είναι δε η διαλεκτική θέση και ανάπτυξη του θέματος του, το νέο στοιχείο που προωθεί στο “κλασσικό” νεοελληνικό έργο ο ταλαντούχος Γιάννης Ταϊπλιάδης. ΗΡΩ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Στοιχεία Επικοινωνίας

Δ/νση: Ιπποκράτους 28 ΤΚ 59100 Βέροια.

Τηλ. :             23310-25318      .

E-mail: mailto:Taipjohn@yahoo.gr